Yeni Mesaj Gazetesinin Kasdî Tahrifleri -3

Cevap: Bütün bütün vicdandan soyulmuş kimselerin ya­pabileceği şu rezil iftiranın tahliline geçmeden, bütün dünya Müslüman alimlerinin en âlî bir mertebede takdir ve beğenile­rini kazanmış ve bugün Sudan ve Mısır/Aynuşşems Üniversi­telerinde ve ayrıca Mekke-i Mükerreme’de seyyidler cemaatının ma’hedlerinde (büyük medrese) ders kitabı olarak okutulan; ve 1918’de tab’edildiğinde Şeyhülislamlık tarafından Osmanlı ülkesinin bütün müftülüklerine birer tane gönderilen dünya çapında meşhur olan nadide İşaratu’l-İ’caz kitabının, harikulade ve emsalsiz bir tahlil ile yapılmış tefsir ve müfes­sirliğine bir echel şahsın Kur’an-ı Azimüşşanın hiçbir hakikatına vukufiyeti olmayan sadece piyasadaki bazı nakıs tercümeleri gören bir adamın ibareyi tahrif ederek dil uzatması, ister istemez insanın aklına şu güruh-u iftirakârların arkasında müthiş bir zendeka komitesinin varlığını ihsa ettiriyor gibidir. Her ne ise!..

Şimdi gelin, beraberce İşaratül-İ’caz tefsirinin mevzu-u bahis o bölümüne bakalım. İşte önce Arapça metni:


Üçüncüsü:

Arabi ibarenin burasında, İslamiyetin asr-ı saadette yeşe­ren bir ağaç gibi olup, kökü mazinin derinliklerinde, dalları ise istikbal semasında olduğunu izah ettikten sonra, Arabi ibare şöyle devam eder.



Şimdi de bu ibarenin Türkçe tercümesine geçiyoruz:

“  cümlesine gelince, bilmiş ol ki: Bu gibi tavsifatlar

(Yani: “Senden evvel gelen peygamberlere nazil olmuş kitaplara da iman ediyorlar” diye olan tavsifat) bir teşviki ta­zammun ediyorlar. Teşvik ise, inşaî hükümleri tazammun ey­ler. Yani mesela: “Şöyle şöyle iman ediniz ve tefrikaya düş­meyiniz” gibi hükümler.

“Sonra    nın şu makabliyle nazım, diziliş ve bağlanışında, dört ayrı letaif bulunmaktadır.

“Birincisi: Medlülün delil üzerine olan atfıdır. Yani delil ile ispatı yapılmış olan eski peygamberlerin ve kitaplarının medlulu,

ye atfedilmiş olmasıdır. Yani –mealiyle– şöyle demek­tedir ki: “Ey insanlar! Kur’ana iman ettiğinizde münzel olan sabık kitaplara dahi iman ediniz! Çünkü Kur’an o kitapların hem tasdikcisi, hem de onların da (asliyetleri itibariyle) hak olduklarının şahididir.

[86]  ayeti bu hükmün delilidir. (Bu ayetin delil olduğu

şu noktadandır; ayetin tamamı mealen şöyle diyor: “Ey Nebiyy-i Zîşan! Sen onlara de ki: Cebrail Aleyhisselama düş­manlık eden –ki Yahudilerdir– “Neden bu Kur’anı Muham­med’e indirdi” diye ona düşman olmuşlardı. Böyle diyen kim­seler gebersinler. Zira Cebrail Aleyhisselam hem Kur’an’ı, hem eski peygamberlerin kitaplarını getirmiştir. Dolayısıyla Kur’an’ın da, eski kitapların da tasdikçisi odur... ilh.)

“İkincisi: Delilin medlul üzerine olan atfıdır. Bu mana da şöyle ifade edilebilir: “Ey ehl-i kitap! Siz madem geçmiş pey­gamberlere ve kütüb-i salifeye iman ediyorsunuz, herhalde Kur’ana ve Hazret-i Muhammed’e(asm) de iman etmeniz la­zımdır. Zira, eski peygamberler ve onların kitapları Hz. Ahmed’in(asm) geleceğini müjdelemişlerdir. Hem çünkü eski peygamberlerin ve kitaplarının doğruluklarının medarı ve pey­gamberliklerinin merci’ ve menatı, hakikatıyla ve ru-huyla en ekmel vechiyle Kur’anda ve en zahir bir tarzda Hz. Muham­med’de(asm) bulunmaktadır. Şu halde, kıyas-ı evlevî ile yani, eğer onlar peygamber iseler ve ellerindeki kitaplar Allah’ın fermanları iseler; herhalde ve hiç çaresi yok, bu da onlar gibi peygamberdir, elindeki Kur’an da Allah’ın kelamıdır.

“Üçüncüsü: Yukarıda Arapça metin içinde Türkçe hüla­sası yazıldı.

“Dördüncüsü: Bu ayet cümlesinde, ehl-i kitabı imana teşvik etmeye ve sonra ünsiyetlendirmeye ve onlara kolaylık göstermeye bir işaret de vardır ki; bu cümle-i ayet ehl-i kitaba sanki der: “Sizin bu yola (Kur’an yoluna), bu çizgiye girme­nizde bir zorluk, bir meşak-kat, bir sıkıntınız olmaması lazım­dır. Zira ki siz, birden bire eski kabuğunuzdan çıkmayacaksı­nız. Belki sadece inandıklarınızı tekmil etmiş olacaksınız... Ve sizin yanınızda müesses olan inancınız üstüne bina edeceksi­niz...
“Evet, Kur’an, usûlü’d-din ve akaidde ta’dil edici, tekmil edici olduğu gibi, kütüb-ü sabıkadaki ve geçmiş şeriatların asıllarındaki bütün mehasini kendisinde toplamış bir kitaptır. Ancak zaman ve mekanın teğayyür ve değişkenlik göstermele­riyle, tahavvül ve tebeddül edebilme kabiliyetinde olan tefer­ruatta ise, Kur’an müessistir. Yani, ahkam-ı şeri’yeyi te’sis edicidir...”[87]

İşte dünyanın istihsan ve takdir ettiği ve Birinci Cihan Harbinin yadigarı İşaratü’l-İ’caz’ın Yeni Mesaj’dan bir yazarın basiretsizce itirazına medar bölümünü, Arapça metnini ve ter­cümesini gördünüz. Nasıl Hz. Bediüzzaman’ın nurlu ifadeleri­nin önünü-arkasını okumadan, sağını-solunu kırparak, iftirala­rına göre kalıplayıp neşreden mezkur gazetenin marifetini de gördünüz!.. İsterseniz o iftira düzmeceleri bir daha göz önüne getirelim: “Kafkas cephesine giden Said; burada yazdığı İşaratü’l-İ’caz’da yine Hıristiyanlara seslenir şöyle der: ‘Kur’an size bütün bütün dininizi terk etmeyi emretmiyor. An­cak itikatınızı ikmal ve yanınızda bulunan esasat-ı diniyye üze­rine bina ediniz’ diye teklifte bulunuyor.” diye yazmış.

Hz. Üstad’ın Arabî asıl olan ifadesinde “bütün bütün dini­nizi terk etmeyi emretmiyor.” değil, “Siz birdenbire eski kabu­ğunuzdan çıkmayacaksınız” ifadesiyledir. Ama merhum Molla Abdulmecid Efendi (Bediüzzamanın kardeşi) bunu öyle yaz­mış. Gerçi arada bir fark var. Birinci şekli “Size bütün bütün dininizi terk etmenizi emretmiyor” olsa, Kur’an’ın emri gibi olur. Ama Arabî asılda: “Sanki onlara der: ‘Birdenbire (eski) kabuğunuzdan çıkmıyacaksınız.” olsa, bir emir değil, halin oluş şekli, neticesi öyle olur. Biz mese-leyi Molla Abdülmecid’in tercümesine göre değerlendirmeye alırsak, iş nereye varır? Bence hiçbir yere varmaz. Çünkü Kur’an ehl-i kitabı peygamberimizin lisanıyla

[88]  diye çağırırken “din ve itikadınızı tamamen atıp ve bırakıp ge­liniz!” demiyor. Belki: “Bizim ve sizin aramızda hükümce mü­savî olan bir kelimeye geliniz. O kelime de: hiçbir şeyi (ubudi­yetimizde) Allah’a şerik yapmayalım... ilh.” İşte bu ayete bak­tığımızda; din ilminde cahil yazarın söylediği: “Halbuki Kur’an Hıristiyanlara dinlerini tamamen terk etmelerini... em­reder” sözü mesnedsiz, atma ve hükümsüzdür. Hayır, yazar efendi! Çünkü senin “Kur’an emreder” şeklindeki kafadan dolma, kendi reyin ile tefsirin gibi, Kur’an’da öyle açık emirli bir ayet yoktur.

Bediüzzaman Hazretleri için “Hıristiyanlara seslenir” diye yazması, kizipli bedbahtça bir iftiradır. Çünkü o Üstad-ı Mü­fessir, harbin en dehşetli halleri içinde Kur’an’ın en ince nük­telerini buluyor, tefsirini yazıyordu. Tefsirinde Hıristiyan ke­limesini hiç ağzına almadan, hep ehl-i kitap diye yazmıştır. Çünkü Kur’an öyle diyor.

Seslenme, eğer bir hitap ise, o Bediüzzaman’a ait olmaz, Kur’an’ın mana ve mazmunlarından çıkan bir hitap olur.

Acaba bu ayetin tefsirinde başka müfessirler ne diyor diye bir-iki meşhur ve muteber tefsir kitaplarına baktık. İşte:

1. Büyük allame Muhammed Eş-Şevkanî, Fethu’l-Kadir isim-li dünyaca meşhur tefsiri, C. 1, s. 114’te aynı ayetin bu bölümü için derki: “İbn-i Cerir’in tercih ettiği ve Sudiyyin tef­sirinde Hz. İbn-i Abbas ve İbn-i Mes’ud ve sahabelerin bir ka­çından naklettiği şu: (ayette kasdedilenler) ehl-i kitabın mü’minleridirler. Çünkü onlar;  hem Allah’ın Hz. Muham­med’e, hem de ondan öncekilere inzal eylediklerinin arasını cem’etmişlerdir. Ve bu ayet onlar için nazil olmuştur.”
2. İmam es-Seyyid Muhammed Reşid Rıza, El-Menar isimli tefsirinde Şevkanî’nin sözlerini tekrar etmekle beraber, mevzumuzu ihsas ettirir tarzda şu enterasan sözleri söyler: “Kur’an’a iman edenler birkaç çeşittir. Birçok kimseler var ki, Kur’an hakkındaki düşüncelerini sorsanız, derler ki: ‘O şeksiz Allah’ın kelamıdır.’ Fakat bunu böyle diyenlerin amelleri ve halleri Kur’an’a arzedilse görülecektir ki; Kur’an’ın emirlerine bütün bütün mübayindir, tersdir. Çünkü Kur’an gıybetten, ifti­radan ve yalandan nehyederken, onlar hem gıybet ediyor, ifti­raya koşuyor, yalan söylemeyi de bir günah saymıyorlar.”[89]
3. et-Tefsirü’l-Kebir de aynı ayet cümlesinde: “Bu ayette bir hususîlik vardır ki, o da: İki ciheti birleştirenlerin [eski peygamber ve kitaplarına imanla beraber Hz. Muham­med’e(asm) ve Kur’ana iman etmeleri cihetleri] şereflerlerini artırmaktadır. Sonra da, Abdullah bin Selam(ra) gibileri bu teş­rif (şereflendirme) ile göstererek, emsalleri-nin bu dine girme­lerini terğib ve teşvik etmektedir.”[90]
4. el-Alusi, Tefsir-i Ruhu’l-Maani’sinde, aynı ayet: “Bunlar ehl-i kitap mü’minleridir” İbn-i Mesud’dan naklettiği bir hadisle te’kid eyler. Ayrıca, bir çok ayet ve hadislerle der ki: “Ehl-i kitap mensupları iman ettiklerinde iki kat ecirleri vardır” diyerek teşvik ve terğib eyler.[91]

İşte en mühim ve en kıymetli tefsirler böyle diyor. Acaba en ali müfessir-i Kur’an olan Hz. Bediüzzaman, bütün tefsirle­rin birleştiği ayetteki “teşvik ve terğib” işaretinden dört nükteli manayı çıkarmasına kim hayır, diyebilir?.. Hayır diyemez. Çünkü o tefsir Kur’an’dandır.

Şu münasebetle Bediüzzaman gibi bir İslam mücahidi, müceddidi, müfessiri ve mütekellimi bir zat-ı kerime, iftiradan, gıybetten ve yalandan ibaret dil uzatanlara şöyle bir seslenmek icabediyor: “Ey karanlık mihraklar adına kazf-ı muhsanat ya­pan yazarlar!.. Siz kimsiniz ki, bir müfessir-i Kur’an’a karşı söz söyleyesiniz! Bu meydan, allame ve müçtehid müfessirle­rin meydanıdır. Kur’an’ın esrarını istihrac edenlerin alanıdır. Buralara, aslı-faslı, ilmî şahsiyeti gayr-ı muayyen Haydolar, maydolar yanaşamazlar, burnunu sokamazlar!..”


[84] Herhalde İncil’de diyecektir, insafsız yazar.
[85] Muharrem Bayraktar, “Said-i Nursi ve Askerlik”, Yeni Mesaj, 10.2.2006.
[86] Bakara Suresi, 97.
[87] Bediüzzaman Said-i Nursi, İşaratü’l-İ’caz, Mütercim: Abdülkadir Badıllı, İttihad Yayıncılık, İstanbul 2004, ss. 107-108.
[88] Âl-i İmran Suresi, 65.
[89] el-Menar, C. 1, ss. 113.
[90] Fahreddin er-Râzî, et-Tefsîrü’l-Kebîr, C. 1, s. 31.
[91] el-Alusî, Tefsir-i Ruhu’l-Maanî, C. 1, s. 119.