Türkiye, dünyada itibar kazanıyor, insanımız adım adım zirvede yerini alıyordu. Yüzler gülüyor, yürekler ümitle çarpıyordu.

Askerî vesayet gerilemiş, Ergenekon tuzakları bir bir bertaraf edilmişti. Tam bir demokrasi için sadece birkaç adım  kalmıştı. Ne acı ki bu adımı atacak olanlar demokrasiyi değil, kendi emellerini tercih etti.

Oysa balkon konuşmaları yapmış, her kesimin gönlünü kazanmıştınız. Gönüllerini size açan milyonların kalbinde taht kurmak yerine 3-5 villaya tamah etmeye, milyarları tercih etmeye değer miydi? Size gönül kapılarını açmış, ülkenin demokratikleşmesi için kapı kapı gezmiş, destek olmuş milyonlarca müminin gönlünü yıkmaya değer miydi?

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan AK Parti kurulduktan beş ay sonra 2002 yılı başında Genel Başkan sıfatıyla Washington’a gelmiş, basına açık ve kapalı toplantılara katılmıştı.

ABD’nin önde gelen Türkiye ve Ortadoğu uzmanlarıyla görüşmüştü. Ziyareti Zaman adına ben takip etmiştim. Arşive baktım, düşünce kuruluşu Stratejik ve Uluslararası Etütler Merkezi’ndeki (CSIS) konuşmasıyla ilgili 29 Ocak tarihli haberime şöyle başlık atmışım: “Erdoğan: Türk-Amerikan ittifakını güçlendireceğiz.”

Erdoğan’ın Kasım 2002 genel seçimleri öncesinde, ‘neo-conlar’ ve İsrail lobisi de dâhil Amerikalıların hoşuna giden makul ve reformcu bir vizyonla Washington’a arz-ı endam etmesi, karşıtlarınca “icazet” alma çabası olarak yorumlanmıştı. Bu tür yakışıksız ithamlara Zaman camiasından itibar eden olmadı. Erdoğan ve partisinin siyasetin meşru unsuru olan uluslararası açılımları tenkide tabi tutulmadı. Çoğumuzun gözünde Erdoğan, şiir okuduğu için hapse atılmış yiğit bir Anadolu ‘siyah’ıydı. Ülkeyi yönetmek en az ‘beyaz’lar kadar onun da hakkıydı.