İkindi sonrası. Küçücük salonda herkes kendine bir yer bulmuş. Bir bardak çay için bile olsa oturacağını tahmin ediyoruz. İstinad noktamız, hatırı sayılır misafirlerin varlığı. Tahminimiz doğru çıktı. Herkesi cepheden, yandan görebilecek konumda yerleştirilmiş koltuğuna oturdu ve başladı sohbete…

Şimdi size 10-15 dakikalık sohbetin en sonuna götürecek ve tekrar başa döneceğim. Hani bazı filmler vardır, senarist olmadığınız, o filmi daha önce hiç izlemediğiniz halde sonucu tahmin edersiniz ya; ben de sohbetin böyle bir sonla biteceğini tahmin ettim. Gözyaşı ile bitecek dedim içimden. Gidişat onu gösteriyordu. Mantıkî hiçbir boşluğun olmadığı, akla gelmesi muhtemel sorulara cevapların verildiği, sorularla muhtevanın derinleştirilmeye çalışıldığı ve hepsinden önemlisi his ve heyecanın yavaş yavaş zirve yaptığı bu sohbetin gözyaşları ile biteceğini tahmin etmek bu türlü sohbet meclislerine âşina olan insanlar için zor olmasa gerekti.

Toplumun Filistin’e duyduğu sempati ve İsrail’in politikalarına tepkisinden yararlanarak, hedefe konulan birilerinin “İsrail işbirlikçisi” yaftasıyla gösterilerek kolayca karalanabileceği ve eski derin devletin bunun için eylem planları hazırladığı bir önceki yazıda belgeleriyle yer almıştı.

Yıllardır derin yapıların karalama listesinde olan Hizmet Hareketi’ni özellikle dindar kesim nezdinde yıpratmak isteyenlerin, gizli plan ve yalan haberler dışında sığındığı tek konu, Fethullah Gülen’in Mavi Marmara faciası sonrası yaptığı küçük bir eleştiri. (3 yıl önce “Yönteme eleştiri, şehitlere taziye” başlıklı yazıda bu konu ele alınmıştı.)

Hocaefendi’nin sözlerini anlayan oldu, anlamayan hatta çarpıtmakta ısrar edenler de oldu. Bu da açık bir toplumda gayet doğal. Herkes aynı düşünmek zorunda değil. Ama 31 Mayıs 2010’da insanî yardım gemisi Mavi Marmara’ya uluslararası sularda İsrail’in gerçekleştirdiği hukuk dışı saldırıda 9 vatandaşımızın şehit olduğu hadisenin, 4 bakanın istifa ettiği rüşvet ve yolsuzluk skandalı vesilesiyle hatırlanması birçok açıdan ilginç.