En önemli gündemlerden biri, Fethullah Gülen Hocaefendi ile Prof. İzzettin Doğan’ın öncülüğünde temeli atılan cami-cemevi projesi. Birlikte yaşama adına önemli bir adım olan girişim, kavgadan beslenenlerin tepkisini çekti. Demokrasi ve huzur isteyen geniş kesimlerce de alkışlandı.

Aslında bu, demokrasi, birlikte yaşama ve diyalog adına Hizmet’in öncülük ettiği ilk teşebbüs değil. Soğuk Savaş boyunca hep siperlerden birbirine ateş açmış sağ, sol, laik, dindar aydınların, Abant Platformu’nda ilk kez buluşmasına vesile olan da aynı çizgiydi.Bugün bu proje ne kadar cesur ve ilerici görülüyorsa 20 yıl önce Gülen’in dile getirdiği “Demokrasiden geri dönülmeyecek” sözü de o kadar önemliydi.

Kimsenin muhatap almadığı ve güven içinde sokağa çıkamadığı dönemde Patrik Bartholomeos ile görüşen; azınlık dinî liderlerinin iftar ve diyalog toplantılarında bir araya gelmesini sağlayan Gülen oldu. Dinler ve medeniyetler arası farklılıkların, çatışma gerekçesi yapılacağını öngörüp, 11 Eylül’den 15 yıl önce Papa ile görüşmek de benzer adımlardandı. Bu toplantılar zamanla gelenekselleşti. Artık sadece Diyanet değil, Yahudi ve Ermeni cemaatleri bile her yıl iftar veriyor.

Fethullah Gülen Hocaefendi, ABD’nin ünlü dergisi The Atlantic’e özel bir röportaj verdi. Jamie Tarabay imzalı röportajda 'İfade özgürlüğü'nden 'İslam'da kadının rolü'ne, Hocaefendi'nin neden Türkiye'ye dönmediğinden, Musevilere dair görüşlerine kadar pek çok konuya değiniliyor.

Fethullah Gülen Hocaefendi'nin Türkiye ve Orta Asya’da iyi tanınmasına rağmen henüz ABD’de henüz pek bilinmediğine dikkat çeken Tarabay Gülen'e ilk olarak neden basının karşısına nadiren çıktığını soruyor. Cevap olarak mütevazı bir ailede büyüdüğünü ve utangaç bir yapıya sahip olduğunu belirten Gülen, inzivada bir hayat yaşamayı tercih ettiğini ifade ediyor.

Tarabay’ın dikkatini ilk olarak Gülen’in küçük ve mütevazi odası çekmiş. İstediği kadar geniş imkanlara sahip olabilecekken neden küçük bir odada yaşadığını soran gazeteciye Gülen şu cevabı veriyor: “Tüm hayatım bu şekilde geçti. Öğrencilik yıllarımda ve sonrasında her zaman böylesine mütavazı bir yerde yaşadım. Bu, ülkemin insanları gibi yaşamak istediğimden kaynaklanıyor çünkü kendimi onlardan biri gibi görüyorum. Kendimi hiçbir anlamda katiyen üstün görmedim. Ayrıca bu benim tabiatımdan kaynaklanıyor. Ahirete ve böyle bir hayat yaşamanın doğru olduğuna inanıyorum. Kendimi dünyaya fazla bağlamak istemiyorum.”