“Evliya’nın Şaki , Şakininde dost “olarak takdim edildiği Ahirzamanın şu dehşetengiz günlerinde , müminlerin en çok muhtaç duyduğu şemsiye Üstad Hazretlerinin beyanları çerçevesinde farz hükmünde olan “İttihad-ı İslamdır”. Ferdlerin manevi gayretlerini enaniyetten muhafazayı sağlayan “şahs-ı manevi” düsturuna paralel bir anlam yükleyen “ittihad-ı İslam”, ferdlerin oluşturdukları cemaat/cemiyetler üstünde -adeta Kabe misali – bir kucaklamayı zihnen ve lisanen kabullenmeleri ile ancak tahakkuk edebilecktir.

Vifak ve ittifak, tevfîk-i ilâhînin (Allah’ın müminleri başarılı kılmasının) çok önemli bir vesilesidir. Vifak, aynı çizgi üzerinde birleşme; ittifak da bu birliğin insan ruhunda tabiat haline gelmesi.. yani insanların, anlaşıp bütünleşerek onu, tabiatlarının ayrı bir derinliği ve ayrı bir buudu haline getirmeleri demektir. Ve öyle inanıyorum ki, bu birlik ve beraberlik ruhu, Cenâb-ı Hakk’ın tevfîkini yâr etmesi adına “Mecmuatu’l-Ahzâb”ı günde bir-iki defa hatmetmekten daha çaplı bir dua ve bir münacâttır.