Ağustos 2004 MGK’sında alınan ve AK Parti iktidarının altına imza attığı kararlar iki üç ay evvel medyaya yansıdığında birileri utangaç tavırlarla kendilerine haksızlık yapıldığını belirtip o belgeyi ‘yok hükmünde’ ilan ediyor ve aksine Hizmet Hareketi’ne 2002 Kasım’dan bu yana her zaman destek verildiğini söylüyordu.

Geçen yaz Türkçe Olimpiyatları’nın kapanış programına katılan Başbakan Tayyip Erdoğan, stadı dolduran yüzbinlere ‘Gerçek Türkiye tablosu sizsiniz.’ diyordu. Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç, ABD’de Fethullah Gülen Hocaefendi’yi ziyaret ettikten sonra nifaklara dikkat çekerek, görüş farklılığının normal karşılanması gerektiğini vurguluyordu. 17 Aralık 2013 rüşvet ve yolsuzluk operasyonuyla başlayan saldırı ve tacizler, ‘Haşhaşi’ nitelemesine vardırıldı. İş çığırdan çıktı, ipin ucu kaçtı. Peki 2004 MGK’sından utananlar nasıl birden azılı Hizmet Hareketi düşmanı kesildi? 28 Şubat 1997’deki gazete ve televizyon haberlerini aratıyor gazetecilik diye insanlara sunulan karalama propagandası.

“Mihneti kendine zevk etmedir âlemde hüner... Gam ü şâdi-i felek böyle gelir, böyle gider!” Enderunlu Vasıf

Hekimoğlu Ağabey’in “Fethullah Gülen Hocam” başlıklı o candan, o içten yazısını okudum. Her cümlesine, her kelimesine, her hecesine, her harfine gözyaşı akıttığına inancım tam. Samimiyet, insanın kalbinden vurur Hocam. O yazıda yer alan her harfin mazmununda gizli olan samimiyet, adeta ok oldu ve geldi beni kalbimden vurdu. Delik deşik etti gönlümü. Ardından 50 yıllık arkadaşınız Suat Yıldırım Hoca’mızın “Fethullah Gülen veya bir fazilet mücadelesi” yazısı geldi. O da aynı perspektiften meseleye bakıp sizin hayat mücadelenizi özün özü diye niteleyebileceğim bir tarzda kendine has üslupla özetledi. Yüreğimize su serpti. İnancımızı tazeledi.

Şu içinden geçtiğimiz, tam geçtik derken yeniden girdiğimiz süreçte ben de böylesi yazılar kaleme alıp sonunda “Siz üzülmeyin Hocam” demeyi ne kadar arzu ettim. Ama yaşım, talebeliğim, ilim ve irfan mektebinizde öğrendiklerim, Hekimoğlu Ağabey ya da Suat Yıldırım Hocam üslubunda bir yazı kaleme almama mani oldu. Onun için bekledim. Şafakta gördüğümüz her ışık emaresine güneş diye sarıldım. “Dalları sallayan rüzgâr misali geçer gider” teşbihleri ile avundum. Ama bitmedi ve bitmiyor Hocam ve ben daha fazla dayanamayacağım.