Bir tarafta doğruları müdafaa, yalancıları nasihate davet ile mükellef bir cemaat… veçhen bu göreve mazhar Zaman gazetesi,

Bir diğer tarafta “Onlara 'Yeryüzünde fesat çıkarmayın' dendiği zaman, 'Biz ancak ıslah ediciyiz' derler.” (1) Ayetine muhatap olduğunu düşündüğüm “adam”!

Risale-i Nur perspektifinde, Üstad Hazretlerinin izahı ile bu konuya geleceğim.

Fakat şu hususun asla unutulmaması gerektiğine inanıyorum,

Dershaneler konusunda yaşanan “Cemaat-Hükümet” tartışması ve akabinde yolsuzluklar ile devam eden olaylara yazılı ve görsel basının yaklaşımı, insanımız arasında neredeyse uçurumlar açtı. Öyle ki; ülke başbakanının çıkıp cemaate gönül vermiş insanları çete, örgüt vs. gibi illegal bir yapıya benzetmesi, yurtlarına, dershanelerine, sohbet evlerine “in” gibi çirkin bir yakıştırmayı yapması, şak-şakçı medya tarafından kamuoyuna sunulan yalan yanlış haberler, iftira ve karalamalar ile adeta müminler arasında fitne uyandırıldı.

Bu fitneyi uyandıranlar, ne acıdır ki faturayı yine hizmet camiasına kesti. Hey hat!

Birisi itibarınızı bitirmek ve sizi yokluğa mahkûm etmek için karar vermiş; sürekli hakkınızda komplo kuruyor, hiç durmadan gıybetinizi yapıyor, utanmadan size iftira atıyor. Siz mü’minsiniz; kötülüğe kötülükle karşılık vermek istemiyor ve yumuşak bir üslupla doğruları anlatıyorsunuz. Fakat sizi hasım belleyen kimse vazgeçmiyor, bühtanlarına devam ediyor. Olmadık suçlamalarda bulunuyor, “yapmadım” diyorsunuz, “yaptın” diye tutturuyor; “İşin aslı bu!” cevabını veriyorsunuz; “Hayır, şöyle..” diye inat ediyor. “Delil” istiyorsunuz, dedi-kodulardan dem vuruyor. Anlıyorsunuz ki yalın açıklama problemi çözmüyor. Bu defa yemin billah ediyorsunuz; Allah adı veriyorsunuz. Hayret, o da muhatabınızı yumuşatmıyor. Son çare diyor ve onu ahitleşmeye/yeminleşmeye çağırıyorsunuz; “İnsafı ve vicdanı olan artık saldırganlıktan uzaklaşır!” zannediyorsunuz. Ne tuhaf, bu defa da “Bana beddua ettin; lânette bulundun!” bağırtılarına maruz kalıyorsunuz.

İşte böyle bir çirkinlik yaşanıyor ülkemizde. Hayatını insanlığa adamış, dünya zevki namına hiçbir şey tatmamış ve İnsaniyet-i Kübra’nın yücelmesinden gayrı muradı olmamış bir insan işaret ettiğim tuhaflığın çok ötesinde bir zulümle karşı karşıya bulunuyor.