İlk olarak Leyla İpekçi terketti batacağını sandığı gemiyi...
 
Gerekçesi de ilginçti;
 
Zaman gazetesi son dönemde nefret söylemleri kullanıyormuş.
 
Bahsettiği şu nefret söylemlerini nedense kimse göremedi ancak istifasının ardından 'Nefret söylemine maruz kaldı' dediği kişi nefret söylemlerinin dibine vurdu..
 
"Çete, paralel devlet, örgüt, taşeron, piyon, hain, ajan, in, haşhaşi, virüs, alim müsveddesi..."
 
İstifa ettikten sonra ekranda ve meydanlarda, ekmeğini yediği cemaate yönelik bu sözleri duyduğunda ne hissetmiştir acaba Leyla İpekçi?
 
"Cemaat nefret söylemleri kullanıyor" dediği için utanmış mıdır?
 

Geçenlerde, bir arkadaşım, can dostum aradı. "23 yıl sonra ilk kez arabasız kaldım." dedi. "Hayrola, kaza mı yaptın?" "Hayır, sattım arabayı, parasını Bank Asya'ya yatırdım." Konuşamadım, burnumun direği sızladı. Sonra öğrendim ki, insanlar fabrikasını, evini, arabasını, bileziklerini satıyor, başka bankalardan kredi çekiyor; devletin batırmak için her yolu denediği bir bankayı kurtarmak için para yatırıyormuş. Birileri kurtuluş savaşı demişti ya, asıl kurtuluş savaşı şimdi, burada veriliyor. Millet, devlet kılığına bürünüp hukuksuzluğu ahlak edinmiş bir zümreye karşı varını yoğunu satıp mertçe direniyor.

Sabah, gazetede hüzünlü bir haberle karşılaşıyorum. Bir öğretmen hanımefendi vefat etmiş. Yakında hacca gidecekmiş. Hep dermiş ki, "Hizmet'e zarar geleceğine bana gelsin!" Bu ülkede, böyle milyonlarca insanın var olduğunu biliyorum; onların nefeslerini, mırıltılarını, kan kusup 'kızılcık şerbeti içtik' deyişlerini duyar gibiyim. Bendeniz, o yürekli insanlara hayranlık duymaktan başka fazileti olmayan bir Ademoğlu olarak, onların bu asil direnişini anlatmanın bir insanlık görevi olduğuna inanıyorum. Onların acısını dindirecek, yollarına serecek bir şeyim yok. Sadece sözcüklerim var. Maruz kaldıkları bu imha hareketini tarihe not düşmeyi görev biliyor ve onlara bu zulmü uygulayanlara diyorum ki: