Türkiye, dünyada itibar kazanıyor, insanımız adım adım zirvede yerini alıyordu. Yüzler gülüyor, yürekler ümitle çarpıyordu.

Askerî vesayet gerilemiş, Ergenekon tuzakları bir bir bertaraf edilmişti. Tam bir demokrasi için sadece birkaç adım  kalmıştı. Ne acı ki bu adımı atacak olanlar demokrasiyi değil, kendi emellerini tercih etti.

Oysa balkon konuşmaları yapmış, her kesimin gönlünü kazanmıştınız. Gönüllerini size açan milyonların kalbinde taht kurmak yerine 3-5 villaya tamah etmeye, milyarları tercih etmeye değer miydi? Size gönül kapılarını açmış, ülkenin demokratikleşmesi için kapı kapı gezmiş, destek olmuş milyonlarca müminin gönlünü yıkmaya değer miydi?

Ağustos 2004 MGK’sında alınan ve AK Parti iktidarının altına imza attığı kararlar iki üç ay evvel medyaya yansıdığında birileri utangaç tavırlarla kendilerine haksızlık yapıldığını belirtip o belgeyi ‘yok hükmünde’ ilan ediyor ve aksine Hizmet Hareketi’ne 2002 Kasım’dan bu yana her zaman destek verildiğini söylüyordu.

Geçen yaz Türkçe Olimpiyatları’nın kapanış programına katılan Başbakan Tayyip Erdoğan, stadı dolduran yüzbinlere ‘Gerçek Türkiye tablosu sizsiniz.’ diyordu. Başbakan Yardımcısı Bülent Arınç, ABD’de Fethullah Gülen Hocaefendi’yi ziyaret ettikten sonra nifaklara dikkat çekerek, görüş farklılığının normal karşılanması gerektiğini vurguluyordu. 17 Aralık 2013 rüşvet ve yolsuzluk operasyonuyla başlayan saldırı ve tacizler, ‘Haşhaşi’ nitelemesine vardırıldı. İş çığırdan çıktı, ipin ucu kaçtı. Peki 2004 MGK’sından utananlar nasıl birden azılı Hizmet Hareketi düşmanı kesildi? 28 Şubat 1997’deki gazete ve televizyon haberlerini aratıyor gazetecilik diye insanlara sunulan karalama propagandası.