Niyâzî Mısrî'ye devrin muktedirlerinin reva gördüğü hadsiz zulüm ve insafsız sürgünden, kamuoyunun ölümden de beter vefasızlığından, ihmal ve duyarsızlığından mutlaka dersler çıkarılmalıdır. Çünkü, toplumların hayatında nadiren ortaya çıkan bu türden istisnai şahsiyetlere yönelik haksızlıklar sadece geçmişe ait bir yanlışlık veya kötü bir hatıra değildir.

Lisede din dersi öğretmenim olan ancak 25 yıldan fazla bir süredir kendisiyle görüşme şansı bulamadığım değerli hocam Ziya Kesiriklioğlu'nun bundan bir süre önce beni telefonla arayarak yaptığı daveti anında kabul ettim. Daveti yapan bir hemşehrim ve öğretmenim, davet sebebi de bugün Yunanistan'ın Limni adasında medfun olan 300 yıl önce yaşamış olmakla birlikte yine bir hemşehrim olmasıyla büyük onur duyduğum, önemli bir İslam büyüğünü anma etkinlikleri olunca kabulden başkasını elbette düşünemezdim.

Çevik Bir’e yazık oldu. Söz dinlemedi zamanında. Zamanında söz dinleseydi, bugünkü utanç verici, milletine ihanetle suçlanan bir durumda olmayacaktı. 1998 yılıydı, 1. Ordu komutanı Çevik Bir’in astığı astık, kestiği kestik dönemiydi. Müslümanlara, başörtüsüne ve dini cemaatlere karşı her nasılsa bir alerjisi varmış. Fethullah Gülen Hocaefendi’yi ziyarete gittiğim bir gün Çevik Bir’den bahis açılmış ve Hocaefendi demişti ki;“Bu insanlar aslında kötü insanlar değil, ama bunları birileri bir yanlışa yöneltiyor, bu zevat da bunun etkisinden çıkamıyor. Bir arkadaş gidip bazı şeyler anlatsa belki faydası olur.” Ben bu sözleri kendime görev olarak kabul etmiş, Fatih Üniversitesi Mütevelli Heyeti üyesi olarak randevu talep etmiş, uğraşmış, takip etmiş fakat randevu alamayınca, görüşmenin başka yollarını aramıştım.