Evet bildiniz , yine bir M.Emin Koç klasiği(1) . İslam’ın “Nurlu” Hizmetinin Hıristiyanlar içinde bile neş’et etmesinden rahatsız olan yazarlardan biri . Çünkü onlara göre , dünya şumüllü bir tebliği başkaları değil ancak ve ancak kendileri yapmalıdır.
Kendileri dışında Din-i mübini İslam’a faydası olanların Allah katında bir değeri harbiyesi yoktur ! Bu zevata göre ; Allah katında başkalarının yaptıkları güzellikler, kendi yanlışlarına racih edilemez. Tebliğ yapılacaksa da ancak “kendileri” yaparlar , şayet başkaları  yapıyorsa da mutlaka dünyevi bir “menfaatleri” vardır.

20. asrın ortasında bir insan var ayakta, hem de dimdik ayakta... Kendisini ne üst üste gelen karanlıklar korkutabilmiş, ne de ortalığı kasıp kavuran, önüne geleni deviren ve şimalde zuhur eden bir dinsizlik cereyanı O'nun azmini, ümidini kırabilmiş... İslam'ın en hamiyetperver evlatlarının bile "Ya Rab Nur istiyoruz sen bize yangın gönderiyorsun" dediği, kimsenin ufukta bir mum ışığı dahi görmediği bir dönemde "Şu istikbal inkılabatı içinde en yüksek ve gür sada İslam'ın sadası olacaktır" demiş ve ümidini ne memleket hapishaneleri ne sürgünler ne zehirlenmeler söndürememiş.