Bir caminin girişinde yaşlıca bir adam karşıma dikiliverdi. Tanımıştı ve bir şey söylemek istiyordu. Dedi ki: “Nerdeyse yirmi yıldır bu insanlara oy veriyorum; ama hayallerim yıkıldı...” Teskin etmek istedim, fırsat vermedi, “Âlim bir insana bu kadar ağır hakaret etmeye kimin hakkı var kardeşim!” dedi.

Cümleler boğazına düğümleniverdi. Teselli etmek istedim; lakin beni dinleyecek durumda değildi. Cami kapısında rastladığım bu kişi ile birkaç gün önce misafir ettiğim bir yakınımın hissiyatı aynıydı. 85 yaşındaki büyüğüm, “Her namazdan sonra Başbakan’a dua ederdim; şimdi yaptığı hakaretler vicdanımı sızlatıyor...” demişti. Benzer bir hadiseyi geçenlerde katıldığım bir törende yaşadım. Hiç ummadığım bir kalabalığın içinde gözleri ışıl ışıl bir işadamı yanıma yaklaştı ve “Bu nasıl bir aymazlıktır ki, milyonlarca insana ilham kaynağı olmuş bir âlime sürekli hakaret ediliyor?” dedi. Doğru söylüyordu. Bir insana kızabilirsin; ama “âlim müsveddesi”, “sahte peygamber” gibi düzeysiz laflar sarf edemezsin.

Hizmet hareketini ve önde gelenlerini 40 yıldır tanıyan dostlar bile yazdığına göre başlıktaki soruya kendini bu dairenin içinde gören biri olarak şahsen ben de cevap aramalıyım.

Gerçi “camia, partileşmeye gidiyor, 30 Mart’tan sonra yeni parti kurarlar” diyen arkadaşım, bunu bir TV programındaki konuşmacının üslubundan hareketle söylüyor. Ama olsun, bu iddianın cevaplanması gerekiyor.

İçinden geçtiğimiz olağanüstü, öngörülemeyen ve samimi her insanı üzen, yaralayan, şaşırtan dönemin atmosferi gereği büyük savrulmalar oluyor. Göz gözü görmüyor, bu atmosferin toz dumanı içinde neredeyse her iddia, iftira, karalama gerçekmiş gibi bir algıyı zorluyor. Böyle zamanlarda ilkelere, vefaya, dürüstlüğe sarılmanın, yangına benzin ile değil, su ile koşma basiretine sarılmanın dışında yol yok. Teenni ile hareket etmek, kavgacı üsluptan uzak, hatta sükût durmak çok zor olsa da ille de üslup, ille de üslup güzelliği… Hasar ne olursa olsun, içine savrulduğumuz bu atmosfer bir gün dağılacak, ileride yüz yüze bakılacak.