Ülkemizde bir insanı veya bir toplumsal kesimi karalamak ve itibarsızlaştırmak isterseniz, bunun en kolay ve ucuz yollarından biri o kişiyi ya da grubu dış güçlerin özellikle de İsrail’in hesabına çalışmakla suçlamaktır.

Çünkü ister sağcı, ister solcu, ister dindar, ister laik olsun, toplumumuzun hemfikir olduğu az sayıdaki konudan biri, Filistin davasına verilen destek ve ABD ile İsrail’e karşı duyulan antipatidir.

En son bir üniversitemizin, Türkiye’deki dış politika algısı üzerine yaptığı araştırma sonucu ortada. Bu ankete göre Türkiye için tehdit olarak algılanan ülkelerin başında yüzde 42 ile Amerika ve yüzde 37 ile İsrail geliyor. Dolayısıyla itibarsızlaştırmak için bir psikolojik operasyon yapmak istediğiniz kişi ya da grubu ABD ve İsrail güdümünde göstermek en kestirme yol. Bir de hedefiniz, özellikle bir toplumsal grubu dindar ve muhafazakâr kesim içinde yalnızlaştırmak, şeytanlaştırmak ise bundan daha iyi yafta bulunamaz.       

Başbakan Recep Tayyip Erdoğan AK Parti kurulduktan beş ay sonra 2002 yılı başında Genel Başkan sıfatıyla Washington’a gelmiş, basına açık ve kapalı toplantılara katılmıştı.

ABD’nin önde gelen Türkiye ve Ortadoğu uzmanlarıyla görüşmüştü. Ziyareti Zaman adına ben takip etmiştim. Arşive baktım, düşünce kuruluşu Stratejik ve Uluslararası Etütler Merkezi’ndeki (CSIS) konuşmasıyla ilgili 29 Ocak tarihli haberime şöyle başlık atmışım: “Erdoğan: Türk-Amerikan ittifakını güçlendireceğiz.”

Erdoğan’ın Kasım 2002 genel seçimleri öncesinde, ‘neo-conlar’ ve İsrail lobisi de dâhil Amerikalıların hoşuna giden makul ve reformcu bir vizyonla Washington’a arz-ı endam etmesi, karşıtlarınca “icazet” alma çabası olarak yorumlanmıştı. Bu tür yakışıksız ithamlara Zaman camiasından itibar eden olmadı. Erdoğan ve partisinin siyasetin meşru unsuru olan uluslararası açılımları tenkide tabi tutulmadı. Çoğumuzun gözünde Erdoğan, şiir okuduğu için hapse atılmış yiğit bir Anadolu ‘siyah’ıydı. Ülkeyi yönetmek en az ‘beyaz’lar kadar onun da hakkıydı.